ابى ولاد حنّاط مى گوید: از حضرت صادق (ع) از قول خدا که در قرآن فرموده:وبالوالدین‏ احسانا پرسیدم این احسان چیست؟ حضرت  فرمود: نیکو معاشرت و هم زیستى با آنان، و این که وادارشان ننمائى چیزى را که نیازمندند از تو بخواهند گرچه هر دو ثروتمند باشند، بلکه پیش از درخواست آنان نیازشان را برآورده کن مگر خدا نمى فرماید: لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ‏ « آل عمران 92»

هرگز به نیکى نمى رسید مگر آن که از آنه دوست دارید هزینه کنید، سپس حضرت صادق فرمود: اما قول خداى عزوجل إِمَّا یَبْلُغَنَّ عِنْدَکَ الْکِبَرَ أَحَدُهُما أَوْ کِلاهُما فَلا تَقُلْ لَهُما أُفٍّ وَ لا تَنْهَرْهُما «اسراء 23»

به این معناست که اگر تو را در فشار و آزار قرار دادند به آنان اف که کمترین کلمه براى نشان دادن انزجار است مگو و اگر تو را زدند برسرشان فریاد مزن بلکه با سخنى نرم و بزرگوارانه با آنان سخن بگو، و اگر در معرض کتک آنان قرار گرفتى بگو: خدا هر دوى شما را بیامرزد و جلمه‏ وَ اخْفِضْ لَهُما جَناحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَةِ به این معناست، که نگاهت را به سوى آنان جز به مهر و لطف پرمکن، و صدایت را فوق صداى آنان بلند منماى، و دو دست بالاى دست آنان مبر و پیش روى آنان راه مرو. «بحار، ج 71، ص 39»

تفسیر حکیم، ج‏3،