الکافی عن یَحیی الصَّنعانی: دَخَلتُ عَلی أبی الحسن الرِّضا علیه السلام وَ هُوَ بِمَکَّةَ وَ هُوَ یَقشِرُ مَوزا وَ یُطعِمُهُ أبا جَعفَرٍ علیه السلام فَقُلتُ لَهُ: جُعِلتُ فِداکَ هذا المَولودُ المُبارَکُ؟ قالَ: نَعَم یا یَحیی هذا المَولودُ الَّذی لَم یولَد فی الإسلامِ مِثلُهُ مَولودٌ أعظَمُ بَرَکَةً عَلی شیعَتِنا مِنهُ. (الکافی: 6 / 360 / 3)

الکافی به نقل از یحیی صنعانی: در مکّه به حضور امام رضا علیه السلام رسیدم، دیدم حضرت، موزی پوست می‌کَند و در دهان ابو جعفر (امام جواد) علیه السلام می‌گذارد. عرض کردم: فدایت شوم! فرزند گرامی شما همین است؟ فرمود: آری یحیی! این فرزندی است که هیچ فرزندی در اسلام با برکت تر از او برای شیعیان ما زاده نشده است  .

الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَحْمَدَ النَّهْدِیِّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ خَلَّادٍ الصَّیْقَلِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ عَمَّارٍ قَالَ کُنْتُ عِنْدَ عَلِیِّ بْنِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ جَالِساً بِالْمَدِینَةِ وَ کُنْتُ أَقَمْتُ عِنْدَهُ سَنَتَیْنِ أَکْتُبُ عَنْهُ مَا یَسْمَعُ مِنْ أَخِیهِ یَعْنِى أَبَا الْحَسَنِ ع إِذْ دَخَلَ عَلَیْهِ أَبُو جَعْفَرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیٍّ الرِّضَا ع الْمَسْجِدَ مَسْجِدَ الرَّسُولِ ص فَوَثَبَ عَلِیُّ بْنُ جَعْفَرٍ بِلَا حِذَاءٍ وَ لَا رِدَاءٍ فَقَبَّلَ یَدَهُ وَ عَظَّمَهُ فَقَالَ لَهُ أَبُو جَعْفَرٍ ع یَا عَمِّ اجْلِسْ رَحِمَکَ اللَّهُ فَقَالَ یَا سَیِّدِى کَیْفَ أَجْلِسُ وَ أَنْتَ قَائِمٌ فَلَمَّا رَجَعَ عَلِیُّ بْنُ جَعْفَرٍ إِلَى مَجْلِسِهِ جَعَلَ أَصْحَابُهُ یُوَبِّخُونَهُ وَ یَقُولُونَ أَنْتَ عَمُّ أَبِیهِ وَ أَنْتَ تَفْعَلُ بِهِ هَذَا الْفِعْلَ فَقَالَ اسْکُتُوا إِذَا کَانَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ قَبَضَ عَلَى لِحْیَتِهِ لَمْ یُؤَهِّلْ هَذِهِ الشَّیْبَةَ وَ أَهَّلَ هَذَا الْفَتَى وَ وَضَعَهُ حَیْثُ وَضَعَهُ أُنْکِرُ فَضْلَهُ نَعُوذُ بِاللَّهِ مِمَّا تَقُولُونَ بَلْ أَنَا لَهُ عَبْدٌ (اصول کافى جلد 2 صفحه 106 روایة 12)

محمد بن حسن بن عمار گوید: من دو سال نزد على بن جعفر بن محمد (عموى امام رضا علیه السلام) بودم و هر خبریکه او از برادرش موسى بن جعفر علیه السلام شنیده بود، مینوشتم، روزى در مدینه خدمتش نشسته بودم که ابو جعفر محمد بن على الرضا علیه السلام در مسجد رسول خدا صلى الله علیه و آله بر او وارد شد على بن جعفر برجست و بدون کفش و عبا نزد او رفت و دستشرا بوسید و احترامش کرد، ابو جعفر به او  فرمود: اى عمو! بنشین، خدایت رحمت کند، او گفت: آقاى من! چگونه من بنشینم و تو ایستاده باشى؟! چون على بن جعفر بمسند خود برگشت، اصحابش او را سرزنش کرده، مى گفتند: شما عموى پدر او هستید و با او اینگونه رفتار مى کنید؟!! او دست بریش خود گرفت و گفت: خاموش باشید، اگر خداى عزوجل این ریش سفید را سزاوار (امامت) ندانست و این کودک را سزاوار دانست و باو چنان مقامى داد، من فضیلت او را انکار کنم؟!! پناه بخدا از سخن شما، من بنده او هستم.

 کشف الغمّة: أتاهُ علیه السلام رَجُلٌ فَقالَ لَهُ: أعطِنی عَلی قَدرِ مُرُوَّتِکَ، فَقالَ: لا یَسَعُنی فَقالَ: عَلی قَدری. قالَ: أمّا ذا فَنَعَم، یا غُلامُ أعطِهِ مِئَةَ دینار (کشف الغمّة: 3 / 158)

کشف الغمّة: مردی نزد امام جواد علیه السلام آمد و گفت: به اندازه مروّتت به من عطا کن. حضرت پاسخ داد: این اندازه ندارم. مرد گفت: به اندازه من. حضرت فرمود: ای غلام! به او صد دینار عطا کن.